De leslokalen

Ik maak één topic voor alle leslokalen om het wat minder ingewikkeld te maken he.
(bladwijzer 4)

De eerste les die ze hadden was Spreukenleer. Omdat het de eerste les was, kon iedereen zich nog braaf focussen en het uur vloog dan ook om. De les daarna was spannender, voor Dawn dan toch zeker. Ze hadden dan namelijk Transfiguratie van haar zus en dat vond ze toch een beetje vreemd had Mathice zo de indruk. Ze liepen samen de trappen op en gingen ongeveer rechts in het midden van het lokaal zitten. De lerares, Dawns zus was er nog niet. Mathice plofte neer op zijn stoel, nam alvast zijn pennenzak, draaide zich toen naar Dawn, ging met zijn hand door zijn haar, dat ondertussen droog was, en vroeg: "Zenuwachtig?"

Dawn barst in lachen uit bij het horen van de verklaring van Mathice. Het verklaart veel, vooral waarom hij zo nat is. 'Nou natte hond, ik ben eigenlijk zeer zenuwachtig. Ik ben vooral benieuwd hoe het zal zijn met straffen enzo,' zegt Dawn, natte hond gebruikend als terugkomst op hun vorige gesprek waarom hij zo nat is. 'Waarom zou het zo lang duren totdat ze er is?' vraagt Dawn tegen niemand in het algemeen. 'Ze had hiervoor ook al les,' Ze kijkt uit het grote, lange raam en ziet een vogel op de vensterbank zitten die op de ruit tikt. Dawm heeft een vreemd voorgevoel en opent het raam. Het valt niemand op omdat ze naast het raam zit. Zodra de grote, schitterende, majestueuse adelaar binnen komt vliegen en opchet bureau gaat zitten, wordt heel de klas stil. Geduldig kijken ze wat er zal gaan hebeuren. Dan ineens, wordt het deel van het klaslokaal waar de adelaar zit gevuld met een dikke, glinsterende mist. En daar, nu op het bureau zittend met haar benen over elkaar zit Annabelle, haar geliefde halfzus.

"Ik heb geen idee." antwoord Mathice "misschien ligt het lokaal hier ver vandaan?" oppert hij. Opeens ziet hij een adelaar door de klas vliegen en is hij zo verbaasd over wat het beest hier doet en hoe het hier gekomen is, dat hij vergeet dat ze in de les transfiguratie zitten. Pas wanneer de voorkant van de klas in een mist gehuld wordt, dringt het tot hem door. De mist trekt weg en Mathice kan geen woord uitbrengen. Je zou kunnen zeggen dat hij door het spectakel met verstomming is geslagen, maar hij weet dat dat niet de enige reden is. Mathice voelt zijn hart een sprongetje maken wanneer hij tussen de mist door de mooie Annabelle ziet zitten op het bureau. Mathice schudt zijn hoofd en knippert met zijn ogen, maar ook als het sprookjesachtige en mysterieuze aan Dawns zus samen met de mist is weggetrokken, blijft zijn hart sneller kloppen en zijn gedachten door zijn hoofd stormen.

'Goedemorgen klas, welkom in het zesde jaar Transfiguratie. Ik ben vereerd dat jullie allemaal Transfiguratie hebben gekozen,' zegt ze terwijl ze met een grote glimlach van het bureau afspringt. Ze weet dat Transfiguratie verplicht is, maar dat maakt het nog leuker om het te zeggen. 'Ik zal e even voorstellen aangezien niemand...' Annabelle maakt even oogcontact met Dawn 'Bijna niemand dan, me hier kent. Daarna mogen jullie je voorstellen. Iemand een idee hoe we dit kunnen doen? Liefst gebruik makend van Transfiguratie. Als niemand iets weet heb ik nog wel een idee maar ik wil eerst jullie ideeën horen. Wie? Niemand? Geen vrijwilliger? Oke, dan duid ik iemand aan. Menner Luzac, hebt u een idee waar ik op doel?'

Mathice sloot zijn mond die blijkbaar openhing en keek snel rond zich heen, maar niemand leek het gezien te hebben. Hij vond het best een leuk idee om jezelf voor te stellen via transfiguratie, maar zodra ze over een vrijwilliger begon, kreeg hij al schrik. Natuurlijk zou ze Dawn niet kiezen en de rest van de klas kende ze echt niet, maar zijn naam had ze vast al duizend keer gehoord. Hij zocht in zijn brein alle mogelijkheden af, maar toen ze het ook echt vroeg, had hij nog steeds niets gevonden. "Euhm... Weleuhh..." stamelde hij, waarbij hij haar niet langer dan 3 seconden durfde aan te kijken -niet voor de mogelijke 'afgang', maar uit schrik om te blozen. Opeens kreeg hij een idee "We kunnen onszelf in onze buur veranderen en die dan voorstellen!" zei hij met een glimlach. Dat zou nog wel eens grappige verhalen kunnen opleveren.

'Hilarisch meneer Luzac maar bent u al zo'n goede tovenaar dat u uzelf in een persoon kan veranderen? Dat kunnen zeer weinig tovenaars of heksen zonder wisseldrank. Nee, het is fantastisch goed bedacht alleen doelde ik op het feit dat jullie, door middel van de veer die voor jullie op tafel ligt jezelf voor te stellen door de veer in dingen te laten veranderen die je jezelf maken. Ik zal het eens voor doen.' zegt ze bij het zien van alle onbegrijpelijke blikken. Annabelle pakt haar toverstaf en denkt aan chocolade-fruittaart. De veer vervormt zich in de taart. 'Kijk,' zegt ze,' Ik hou van chocolade-fruittaart dus laat ik jullie fruittaart zien. Is nadenken. Ik ben Single,' zegt ze terwijl ze de taart in een tekening laat veranderen waar een meisje alleen rondloopt in het park. 'Ik haat de winter,' de veer verandert in een beeld van de winter dat ze direct wegveegt en zo gaat ze nog even verder . Nadat zij klaar is zegt ze tegen de klas dat zei nu aan de beurt zijn. 'Is zijn meneer Luzac, omdat u zo'n geniale ingeving had en u blijkbaar een zeer befaamde tovenaar vind mag u beginnen. Ik ben trouwens professor Saneri en Meneer Luzac? Ik hou van plagen dus trek het je niet aan! Begin maar!'

Nu moet Mathice wel een beetje blozen, zich veranderen in een persoon zou inderdaad misschien nog een beetje moeilijk zijn. Een beetje teleurgesteld over zijn dommigheid kijkt hij toe hoe ze de veer begint te veranderen. Tegen zijn zin in vrolijkt hij op wanneer Annabelle zegt dat ze single is. In de war fronst hij zijn wenkbrauwen, hij kan toch serieus niet verliefd worden op een leerkracht! Mathice kreunt zachtjes en zegt "Mag ik niet niet beginnen door mijn geniaal idee?" waardoor enkele mensen beginnen te lachen. Uiteindelijk concentreert hij zich op de veer. Eerst verandert ze in een oude pen die hij zijn 'Mathice' in de lucht laat schrijven, dat sprak wel voor zich. Daarna veranderde hij ze in een miniatuurversie van de Eiffeltoren. "Ik kom uit Parijs, vandaar mijn vreemde accent." grinnikt hij naar Jasper, die er altijd grapjes over maakt. Hij denkt even na en imiteert dan Annabelle's tekening "Ik ben ook single, maar heb een geweldige beste vriendin!" glimlacht hij en laat de tekening een kader vormen die hij voor Dawns gezicht laat zweven, waarbij hij haar een knipoog geeft. Zo gaat hij nog even verder waarbij hij naast het schrijven en het zweven nog zoveel mogelijk moeilijke dingen in zijn transfiguratie verwerkt om haar te laten zien dat hij écht een goede tovenaar is en ook een beetje om haar te imponeren.

'Wauw meneer Luzac, schitterend. Kijk jullie kunnen een voorbeeld nemen aan meneer Luzac, hij heeft toch bewezen dat hij hier met een reden zit. Maar pas op Menner Luzac, u weet niet hoe ik met lievelingetjes om ga!' Ze merkt dat er geroezemoes door de klas gaat en ze hoort de naam Dawn ook vaak vallen, ze weet al waar dit naartoe gaat. Ze schrapt haar keel en de klas wordt stil. 'Ik wil een paar dingen duidelijk maken. Nummer 1: Ik ben een aardige, leuke leerkracht dat ontken ik niet maar ik kan ook zeer streng dus denk maar niet dat je hier met zo'n watje zit, en nummer 2: Het is niet omdat Dawn en ik zussen zijn dat ik haar voortrek oke? Hebben jullie al iets van voortrekken gemerkt?' Heel de klas schud bijna onopvallend nee. 'Dat dacht ik al, laten we verder gaan,' Heel de klas komt aan de beurt, sommige doen het fantastisch zoals Dawn, anderen zijn erg aan het klunzen, dat wordt een uitdaging. Als iedereen is geweest merkt Annabelle dat ze nog 10 minuten over heeft. 'Oke, we hebben nog 10 minuten over. In die 10 minuten mogen jullie mij alles vragen, alles! Begin maar, ik zit er klaar voor!'

Mathice is erg gevleid als ze hem al een lievelingetje noemt, hoewel dat natuurlijk ook aan Dawn kan liggen. Hij vraagt zich echter wel af waar ze op doelt als ze hem waarschuwt. Tijdens de voorstellingen van de andere leerlingen merkt Mathice opvallend vaak op dat hij naar Annabelle zit te kijken. Wanneer hij dat merkt, draait hij onmiddelijk zijn hoofd weg en let overdreven aandachtig op de leerling die aan het toveren is. Vijf minuten later herhaalt deze handeling zich echter weer. Af en toe ziet hij Annabelle in zijn richting kijken, maar dat is natuurlijk niet abnormaal, ze moet haar klas immers in het oog houden. De laatste tien minuten van de les komen pijnlijk snel en Mathice wil dan ook een goede vraag stellen, maar er schiet zo niet meteen iets door zijn hoofd behalve dan het compleet absurde gedachten. Hij wendt zich tot Dawn en zegt "Dat doet ze goed, hé?!"

'Kom maar op. Niemand een vraag? Niemand? Is er dan niets wat jullie willen weten van een Prof? Of dan toch van de leukste Prof die er is? Laat je fantasie de vrije gang gaan, vraag me iet. Iets. Maakt niet uit wat. Dit is jullie enige kans om bepaalde vragen te stellen aan een Prof.' Annabelle is verwonderd dat ze nog niets gevraagd hebben. Meestal vragen de leerlingen van alles als ze dit vragenrondje hebben. Maar nog steeds gaan er geen handen omhoog, waarschijnlijk durven ze niet. Annabelle gooit het over een andere boeg. 'Als jullie me geen 3 vragen of meer stellen mogen jullie allemaal strafregels schrijven.' Ze glimlacht naar de leerlingen. Zo, nu kan ze vragen verwachten, niemand wil nablijven al zou ze dat toch nooit doen dat is gewoon te erg voor worden.

'Ja he, vind ik ook!' fluisterend Dawn terug als antwoord op hetgeen Mathice had gezegd. Aandachtig luistert ze naar datgene wat Annabelle of Prof Saneri zoals ze nu moet zeggen, te vertellen heeft. 'Mathice fluistert ze,' vraag iets, ik ken haar al van binnen en vanbuiten dus ik kan niks vragen maar vraag iets ik heb geen zin om de eerste dag al strafregels te moeten schrijven bij mijn zus. Nou ja, halfzus dan.'

"Aaah, ik ben echt wel de dupe in deze les he?!" antwoordt Mathice plagerig. Hij denkt na over wat hij zou kunnen vragen. Hij wilt haar eigenlijk terug beetnemen met zijn vraag en plots krijgt hij een idee. Mathice steekt zijn hand enthousiast op. Hij ziet een glimlach op haar gezicht verschijnen waarna ze hem aanduidt om te antwoorden. "Hoeveel strafregels zouden dat zijn?" vraagt hij en trekt daarna een glimlach die een beetje iets weg heeft van een grinnik. Een paar andere leerlingen die het mopje doorhebben, beginnen te lachen als ze haar reactie zien. De meeste andere leerlingen trekken een blik van onbegrip.

Spontaan barst ik uit in een lachbui. De tranen stromen over mijn wangen en mijn gezicht wordt helemaal rood. Als ik wat gekalmeerd ben schenk ik wat water in mijn glas en drink het op. Als ik uiteindelijk mijn serieuze gezicht terug heb gevonden denk ik na over mijn antwoord. 'Nou meneer Luzac, dat hangt van uw gedrag af en of ik zin heb om lang te blijven! Wie nog vragen?' Ook al heeft ze haar serieuze gezicht opgezet, toch moet ze haar gezicht in de plooi houden.

Geschrokken denkt Mathice dat hij er misschien toch een klein beetje is overgegaan, wanneer ze zelfs begint te wenen van het lachen. Na een kleine onderbreking om te bekomen, lijkt ze het toch alleen maar grappig te vinden, dus leunt hij opgelucht weer op zijn bank. Na haar antwoord steken nog twee andere leerlingen hun hand op. De ene met een vraag over het examen op het einde van het jaar, de andere over welk materiaal er mee naar de les gebracht moet worden. Mathice moet toegeven dat die vragen natuurlijk nuttiger waren dan de zijne, maar toch vond hij het goed dat hij ze gesteld had.

Na nog enkele vragen beantwoordt te hebben rond ik de les af en vertel alle leerlingen dat ze alvast naar buiten mogen gaan. Rustig wacht ze totdat de laatste leerling naar buiten is gewandeld voordat ze de deur dicht doet en zich op haar stoel laat zakken. Ze laat haar gedachten even wegdwalen en staat op het punt om in slaap te vallen als ze plotseling geklop op haar deur hoort. Ze staat op in opent de deur. Het is een eerstejaars. 'P-p-p-professor,' zegt hij stotterend van nervositeit,' Ze zeiden dat u de leerlingenbegeleidster was, kan u me mat iets helpen?' Wat schattig. 'Natuurlijk, alleen is mijn kantoor niet hier, zullen we er samen eventjes naartoe lopen?' Nadat het jongetje ja heeft geantwoord lopen ze richting haar kantoor.

Na de vragen mochten ze naar buiten gaan en was het tijd voor de middagpauze. Mathice en Dawn gingen vorig jaar wanneer het goed weer was meestal een broodje halen dat ze dan op de velden rond het kasteel opaten. "Broodje op het gras?" vroeg Mathice haar ervan uitgaand dat ze nog wel wist dat dat hun traditie van vorig jaar was en dat ze die waarschijnlijk wel wilde voortzetten. Ze liepen eerst nog eventjes langs hun leerlingentoren om de boeken van de voormiddag weg te leggen en die van de namiddag mee te nemen.

Bij de gedachte aan hun eeuwenoude, of ja, jarenoude traditie komt er weer een glimlach op het gezicht van Dawn. Nadat ze hun spullen hebben opgehaald en teruggebracht lopen ze naar hun stukje gras op het schoolterrein. Daar eten ze hun broodjes op en praten over de gebeurtenissen die tot dat moment gebeurd zijn.

Rustig loopt Annabelle naar haar kantoortje met de leerling. Ze vraagt wat het probleem is als ze uiteindelijk zitten waarop hij antwoordt dat hij liefdesproblemen heeft. Van binnen lacht Annabelle, maar ze blijft serieus kijken en lost zijn probleem op.Voordat ze hem wegstuurt wijst ze hem er nog op dat magie geen echte liefde creëert, niet dat hij in staat is om zo'n moeilijke magie al onder de knie te hebben, maar toch zegt ze had. Als ze klaar is en het jongetje heeft weggestuurd loopt ze naar de lerarenkamer waar ze Cyane tegen het lijf loopt.
---
vervolg Annabelle: Lerarenkamer (bladwijzer 5)

Na redelijk lang gebabbeld te hebben omdat ze het eerste uur na de middag vrij hebben en dus alles op hun gemak kunnen doen, staat Mathice moeizaam op. Hij strekt zich even uit en steekt dan zijn armen uit om Dawn recht te trekken. "Zullen we nog eens terug een kijkje nemen in de bibliotheek?" vraagt hij, "Het is toch weer al even geleden dat we daar geweest zijn."
---
vervolg: Bibliotheek (bladwijzer 6)

(bladwijzer 8 )

Mathice slaagt een bladzijde om en plots merkt hij dat hij al twee hoofdstukken gelezen heeft. Hij springt uit zijn bed en rent naar het klaslokaal, gelukkig had hij zich al aangekleed. Hijgend stormt hij de klas binnen en merkt daar dat mevrouw Saneri er ook nog niet is. Het eerste wat hij denkt, is "Er zou toch niets ergs gebeurd zijn?", maar aan Dawns onbezorgde gezicht te zien, kan dat niet het geval zijn. Veel tijd om zich nog verder af te vragen waar ze zou zijn, krijgt hij niet, want plots loopt een jaguar het lokaal binnen. Met een glimlach zet hij zich snel op een stoel. "Zou ze hem de klas binnen hebben zien stormen?"

Net voordat ze de klas binnen loopt ziet ze terwijl ze zich staat te Transfigureren in een hoekje bij de toiletten op de derde verdieping iemand die aan komt crossen en vliegensvlug een lokaal instormt. Haar lokaal. Ze ziet alleen maar een klein stukje van zijn of haar haar maar ze weet al genoeg. Er zijn niet zo veel mensen met die haarkleur. Het was Mathice. Ze zal hem daarvoor straffen en ze weet al meteen hoe. Ze paradeert haar lokaal binnen in de vorm van een jachtluipaard en gromt naar de klas, richting Mathice waarbij ze haar vlijmscherpe hoektanden ontbloot. Nou ja, de andere tanden zijn ook wel scherp.

Nog niet helemaal bekomen van het rennen, schrikt Mathice wanneer er plots een jaguar naar hem grauwt. Een moment lang weet hij niet wat doen, waarschijnlijk had ze dus gezien dat hij te laat was aangekomen. Hij krijgt het idee om als revanche de jaguar te aaien, ze zal toch niet bijten, maar hij besluit dat dat toch misschien niet echt gepast is... Mathice zou willen dat hij niets van transfiguratie kon, maar het leek wel op zijn lijf geschreven. Ook vandaag had hij de oefeningen veel te snel onder de knie en zat hij zich het grootste deel van de les te vervelen. Dat was ook de reden waarom hij dat vak eigenlijk niet graag deed... Hij kon het niet laten zijn talent te verwensen, als hij nu maar eens een hopeloos geval was geweest, dan had hij bijles kunnen vragen.

De jaguar, Annabelle dus, gromt overduidelijk naar Mathice om hem te straffen voor te laat binnenkomen. Met een eenvoudige verzwegen spreuk verandert de jaguar weer van gedaante en is Annabelle weer zichzelf. Rond haar heen hoort ze verschillende 'O' en 'A' kreetjes en ze glimlacht dan ook fier. Maar voor ze begint met de les, deze keer ook theorie, zal ze eerst Mathice op z'n kop geven omdat hij te laat was. 'Meneer Luzac,' ze sprak de meneer duidelijk uit, duidelijk makend dat ze niet Mathice zal zeggen. 'Het is niet omdat u een van mijn lievelingsleerlingen bent dat u ongeoorloofd zo maar te laat binnen kan komen. Deze keer was het een waarschuwing, de volgende keer zal je moeten nablijven.
...
Alle oefeningen die Annabelle Mathice gaf waren veel te makkelijk voor hem. Veel te makkelijk. Annabelle was ook zo vroeger maar de leerkrachten hadden er niets aan gedaan. Ze moest zich maar vervelen. Ze had zich voorgenomen dat als dat ooit in haar klas voor zou komen ze er iets aan zou doen, en dat was ze ook van plan. Alleen weet ze nog niet wat. En daar kwam dan ineens het idee, net op hetzelfde moment dat de bel ging. Iedereen wou al naar buiten gaan, naar de volgende les, inclusief Mathice, maar daar stak ze een stokje voor. 'Meneer Luzac,' zegt ze met een luide, heldere stem,' Zou u alstublieft even willen blijven. Ik heb een vraag voor u,' Ze wacht totdat hij is aangekomen en ze kwam direct tot waar het op sloeg. (OOC: Grammatica? Wet ff niet hoe te beschrijven, sorry!) 'Zou u bijles willen?' Hij kijkt haar stomverbaasd aan. 'Ik bedoel niet in de trant van herhalingen, maar in de trant van al dingen doen voor de hogere jaren. Ikzelf zat te denken aan het boek voor diegene die professor willen worden, in Transfiguratie, dat is vind ik zelf zeer boeiende leerstof. Behalve natuurlijk als u een carrière als leerkracht Transfiguratie voor zich ziet natuurlijk, hebt u dat?'

Mathice stak met een diepe zucht zijn spullen in zijn tas, deze les was eindelijk voorbij. Plots hoorde hij achter zich Annabelles mooie stem zijn naam roepen, maar ze klonk boos. Hij zuchtte. Was ze nu nog steeds boos omdat hij te laat was gekommen? "Sorry mevrouw, het spijt me echt dat ik..." begon hij, maar ze onderbrak hem en vroeg of hij bijles wilde. Mathice was met stomheid geslagen. Zag hij er nu echt uit alsof hij dat nodig had?! Gelukkig ging het snel weer de betere kant op. Uitdagende oefeningen, uiteraard zag hij dat zitten en het idee alleen al toverde een brede glimlach op zijn gezicht. Daarbovenop kwam er natuurlijk nog eens bij dat zij de bijles zou geven, wat het idee al helemaal aantrekkelijk maakte voor Mathice. "Met veel plezier A... mevrouw Saneri!" antwoordde hij. Ze spraken af de extra lessen elke woensdag - morgen dus - voor het avondeten te houden. Mathice was zo enthousiast dat hij haar wel een knuffel kon geven, maar in plaats daarvan schudde hij opgewekt haar hand. "Danku!" Omdat hij natuurlijk niet te laat mocht komen in de volgende les, liep hij snel de gang op en lachtte nog één keer naar haar voor hij zich naar de volgende les haaste.

'Graag gedaan meneer Luzac. En nu snel naar uw volgende les, of wilt u dat ik daar als een cobra verschijn?' Annabelle krijgt een glimlach rond haar mond en loopt terug naar haar bureau om zich klaar te maken voor de huffelpufjes van het zesde jaar. Jammer genoeg zijn deze leerlingen niet de slimste, en het wordt dan dus ook een zeer vermoeiende les. Annabelle vraagt zich af of deze leerlingen ooit wel eens hebben opgelet tijdens de vorige jaren bij Transfiguratie, want Annabelle probeert ze met alle kracht die ze heeft een veer te laten vliegen. Jammer genoeg lukt dat niet. Jammer genoeg zijn ze niet zo goed als Mathice.