Annabelle's lokaal

(bladwijzer 9)

Tik, tik, tik... hoort Annabelle door de ondertussen lege schoolhallen galmen. Ze kijkt even op haar horloge en realiseert zich dan dat ze nog maar een aantal minuten heeft voordat de extra les begint die ze met Mathice had gepland. Ze loopt verder maar deze keer nog sneller. Haar mantel wappert achter haar aan en haar lange haren vliegen mee. Zodra Annabelle erachter komt dat ze verkeerd is gelopen en het nog een kwartier kan duren voordat ze bij Mathice is, besluit ze het op de onderwetse (of ja, niet echt ouderwetse) manier te doen. Ze spreekt de spreuk uit en verdwijnselt van de gang om weer te verschijnselen recht voor de neus van Mathice. 'Sorry menner Luzac dat ik u liet wachten. Ik was verkeerd gelopen.(

Mathice stond te wachten en nadat hij nog een aantal keer op zijn horloge had gekeken verscheen er ineens een wolk rook voor zijn neus die enkele milliseconde later veranderde in Annabelle. Van de schrik door de plotselinge vershijning zette hij een stapje naar achter, maar herpakte zichzelf en zei: "U houdt wel van grote entrees heb ik de indruk." waarna hij één van zijn brede glimlachen bovenhaalde. Hij lopende de deur en bleef ernaast staan: "Ladies first." zei hij terwijl hij met zijn hand de kamer in gebaarde. Nadat mevrouw Saneri was binnengegaan sloot hij de deur en zette zijn boekentas neer op de stoel dicht bij de lerarenbureau. Zijn mantel hing hij over de leuning en zijn toverstaf haalde hij uit de speciale langwerpige zak die een parijse designer in zijn broek had gemaakt.

'U houdt wel van grote entrees heb ik de indruk,' hoorde Annabelle Mathice zeggen. 'Ja inderdaad, goed opgemerkt meneer Luzac. Ik probeer voor iedere les iets nieuws te verzinnen, maar ik heb nog niet echt een idee voor morgen? Hebt u misschien een idee voor mij?' antwoordde Annabelle terwijl ze door de geopende deur naar binnen liep. Terwijl Mathice naar en stoel dicht bij haar bureau liep, liep ze zelf naar haar comfortabele stoel en zette ze zich neer. 'Zullen we maar beginnen?'

"U zou kunnen doen alsof u een leerling was, mevrouw Saneri," antwoordde hij, "al weet ik niet of dat heel groots is..." Ze zette zich neer in een stoel en stelde voor met de les te beginnen. "Met veel plezier!" zei Mathice met een grote glimlach. Normaal gezien was hij nooit zo ongelooflijk vrolijk en enthousiast, maar vandaag had hij er alle reden voor. Hij zou eindelijk uitgedaagd worden tijdens een les en stiekem hoopte hij met zijn enorm enthousiasme indruk te maken op Annabelle.

'Nou meneer Luzac, wat ziet u er enthousiast uit. Ik heb nog nooit in mijn hele carrière een leerling zo enthousiast gezien. Niet dat ik al lang les geef hoor, ik ben gewoon zo goed dat ik nu al aan de top sta.' zei Annabelle tegen Mathice met een knipoog. 'Een even terugkomen op uw idee, dat is eigenlijk best wel een goed idee, misschien doe ik het wel eens. Ik heb een vraagje voor je, heb jijzelf misschien bepaalde spreuken die je zou willen beheersen? Ik ben er namelijk verzekerd van dat ik je zijn alle spreuken kan leren, maar je moet er natuurlijk wel in geïnteresseerd zijn.'

Mathice's hart maakte een sprongetje toen ze naar hem knipoogde, maar hij moest zijn best doen om het te verbergen. Uiteindelijk zou hij toch geen schijn van kans maken, moest hij zich voorhouden. "Wel euhm..." Hij dacht even na of er een spreuk was die hij graag wou kunnen. Toen hij een idee kreeg, vormde zich opnieuw een glimlach op zijn gezicht. "Wel, het is niet echt een spreuk, maar misschien transfigureren in een persoon of dier, om mijn afgang van de eerste les een beetje goed te maken?" zei hij. Mathice wist wel dat dit ineens het moeilijkste niveau was, maar dat was dan misschien iets waar ze naartoe konden werken.

Oeps Annabelle's stukje vergeten...
----
Annabelle:
'Direct het hoogste niveau hè. We zullen hier naartoe bouwen, maar we beginnen iets lager op de trap, de top haal je wel. Zullen we beginnen met dieren in andere dieren veranderen? Dat is al zeer moeilijk op zich, als dit ook niet lukt zullen we meer lessen inlassen en nog een trede lager gaan.' Annabelle liep naar het kamertje naast haar lokaal waar de dieren bewaard bleven totdat ze gebruikt werden. Ze koos een witte duif uit, die kon Mathice dan in een rat veranderen. Althans, proberen. Met de duif in haar armen liep ze weer terug naar haar kantoor en ze zette de duif op haar bureau neer. 'Ik heb graag dat je probeert om deze duif in een witte rat te veranderen.'

Mathice:
Mathice glimlachtte en knikte, dat leek hem een zeer goed idee. Hij keek hoe Annabelle met een witte duif in haar handen uit een lokaaltje naast haar bureau, dat hem overigens nog nooit was opgevallen waardoor hij zich afvroeg of de deur misschien enkel op commando verscheen, kwam gelopen. Enthousiast concentreerde hij zich op de spreuk die hij al met succes geregeld op starre voorwerpen had uitgevoerd, waardoor zijn kamergenoot Jasper wel vaker zijn spullen niet meer terugvond. Mathice sprak de toverspreuk uit, zwaaide met zijn toverstok de juiste beweging en een wolkje rook omhulde de duif. Vol spanning keek hij toe hoe de rook verdunde en bij het resultaat kon hij niet anders dan in lachen uitbarsten. Een knalroze rat met veel te grote oren was de goede kant op, maar er was duidelijk nog werk aan de winkel voor hij zichzelf zou kunnen transfigureren.

Een knalroze, misvormde rat komt tevoorschijn en Annabelle kon het niet laten om te giechelen. Ze herpakte zichzelf en schonk Mathice een glimlach. 'Het is niet erg dat het niet lukte, we zullen er aan werken. Misschien moeten we eerst nog proberen op kleinere dieren. Ik ben zo terug.' Annabelle liep wederom haar lokaal uit en ging voor de muur staan waarvoor ze de nu al zo bekende toverspreuk uitsprak die de deur doet verschijnen. Natuurlijk zei ze 'm niet hardop, want zo zouden leerlingen de spreuk kunnen oppikken. Toen ze het kamertje in liep bleef ze even voor de terraria staan om te twijfelen, maar uiteindelijk koos ze toch voor de vlinder. Ze liet de vlinder op haar vinger vliegen en huppelde vrolijk terug naar haar lokaal. 'Zullen we proberen om dit lieve vlindertje in een kolibrie te veranderen? Als jij dat doet, zal ik deze lieve, kuch, mooie, rat terug veranderen.'

Mathice kninkte instemmend, hij had zich bij het beestje op veel meer dan gewoonlijk moeten concentreren en had totaal niet meer aan de kleur gedacht. "Ik wist het wel!" mompelde hij in zichzelf nu hij deze keer zag dat er inderdaad eerst geen deur was. Annabelle kwam terug met een klein glazen bokaaltje met daarin een vlinder, die ze eruit haalde om op haar vinger te laten vliegen. Vervolgens zei ze dat zij de rat terug in een duif zou veranderen, wat Mathice een zeer goed voorstel vond, maar toch moest hij er ook even om lachen. "Sorry beestje." zei hij toen hij nog even over de rug van de rat wreef.

Terwijl Annabelle bezig was met de duif, die bijna uit de gedaante van een knalroze rat was verlost, keek ze hoe Mathice probeerde om de vlinder te transformeren. Het lukte... Niet echt goed. Annabelle liep zonder na te denken naar Mathice toe en greep zijn hand. Ze voelde dat er kippenvel ontstond op de plek waar ze zijn hand vastpakte, maar zocht er niets achter en dacht dat ze gewoon koude handen had. 'Je maakt de verkeerde beweging met je hand. Het moet,' ze bewoog Mathice' hand op een bepaalde manier,' zo.'

Mathice concentreerde zich opnieuw voor de spreuk, maar net toen hij richtte vloog het beestje weg en lukte het dus ook deze keer niet... Plots voelde hij Annabelle's hand op de zijne en daarvan kreeg hij kippenvel en een warme zindering door zijn lichaam. Hij had nog nooit zo dicht bij haar in de buurt gestaan en haar al helemaal niet aangeraakt, dus een moment lang kon hij niet helder nadenken. Natuurlijk had hij gemist hoe de beweging precies, dus moest hij wel vragen: "Euhm... Zou u dat nog eens kunnen doen?" al vond hij dat niet zo erg. Hij keek haar aan terwijl hij zijn vraag stelde, maar plots waren haar ogen zo dichtbij omdat ze hem net nog had vast gehouden dat hij snel weer wegkeek naar de vlinder.

Annabelle reageerde op Mathice' stem en draaide haar hoofd richting zijn hoofd. Ze had niet door dat ze zo dicht bij hem stond en toen haar ogen contact maakten met de zijne kon ze het niet laten om op te merken hoe mooi zijn ogen waren. Ze kon er wel in verdrinken. Nee, zo mag ik niet denken zei ze tegen zichzelf. Ze schudde die gedachte weg en maakte zichzelf wijs dat het niets was, al wist ze diep in haar hart dat het wel iets wel. 'Umh, ja, oke, ik zal het nog eens voordoen,' Ze pakte zijn hand vast en bewoog zijn hand nogmaals. Ondertussen keek ze snel in zijn ogen en voelde er niets bij. Nog meer bewijs dat het niets was.

Annabelle deed de beweging nog eens voor en deze keer lette Mathice wel heel goed op hoe de beweging ging. Hij merkte dat hij helemaal op het einde een beetje slordig was geweest met de hoek waarin hij zijn hand hield en ongeveer in het midden moest zijn beweging schuiner zijn. Hij richtte zijn aandacht geconcentreerd op de vlinder, voerde de spreuk uit -nog luidop- en wachtte vol spanning op het resultaat. Het was niet de mooiste kolibrie die hij gezien had, dus zijn afwerking kon nog beter, maar het was toch al een stuk de goede richting uit. Een glimlachje kon er wel vanaf en met enige trots keek hij richting mevrouw Saneri. Het zou immers niet veel studenten na drie pogingen lukken.

'Goed gedaan Meneer Luzac. Nog niet perfect maar daar kunnen we nog wel aan werken. Volgens mij hebben we wel genoeg geoefend voor vandaag, ga maar snel terug naar je leerlingenkamer voordat andere leerkrachten gaan denken dat je iets aan het doen bent dat niet mag,' dit zei Annabelle terwijl ze naar haar bureau liep om haar spullen op te ruimen. Ze pakte de kolibrie vast en veranderde 'm weer naar een vlinder.

Akio had al enkele minuten voor mevrouw Saneri's deur staan twijfelen of hij zou aankloppen. Normaal gezien zou hij niet snel naar de leerlingenbegeleiding stappen, maar hij had echt nood om met iemand te praten en zijn weinige vrienden waren allemaal op één of andere manier betrokken, dus konden ze hem nooit objectief advies geven. Hij was niet aan het twijfelen omwille van mevrouw Saneri, integendeel Ravenklauw had geluk met haar. Ze was erg begripvol en behulpzaam had hij al vaak gehoord. Het lag gewoon niet in zijn karakter om heel open te zijn met onbekende mensen. Net op het moment dat hij het excuus wilde gebruiken dat hij het ook wel aan zijn zus kon vertellen, ging de deur open. Een grote tengere blonde jongen kwam het lokaal uit. Akio zou hem in het laatste jaar geschat hebben, maar hij had al eens over die jongen en het meisje uit het voorlaatste jaar gehoord. Hij vroeg zich af wat de mensen nu weer over hen zeiden... De jongen keek hem even geschrokken aan alsof hij betrapt was, maar een seconde later lachtte hij even vriendelijk en liep verder de gang in. Met de deur in zijn hand kuchtte Akio dan maar even om mvr. Saneri's aandacht te trekken. "M... mag ik binnenkomen? Ik zou euhm... even willen praten." zei hij.

Annabelle rondde de les af, dus Mathice stak zijn toverstaf weer weg. Iets anders had hij niet bij gehad, "Moet ik volgende keer een boek of schrift meenemen?" vroeg hij toch maar voor de zekerheid. Na haar antwoord zei hij nog eens "bedankt" gepaard met één van zijn vele glimlachen. Hij opende de deur en zijn hart maakte een sprongetje toen hij daar iemand zag staan. Bijna meteen besefte hij echter dat het maar een leerling was en dat er bovendien niets vreemd aan was dat hij hier buitenkwam, behalve misschien dat hij van Griffoendor was, maar het was genoeg om hem te bedaren. Hij lachtte even naar de jongen en liep toen verder op weg naar de leerlingenkamer.

vervolg Mathice: Slaapzaal (bladwijzer 10)

"Een schrift kan wel handig zijn Mathice. Een boek heb je niet nodig, dat zal ik je volgende keer geven." Mathice lachte naar haar en ze lachte vriendelijk terug en zei: "Graag gedaan Mathice, ik ben al lang blij dat er een leerling is die ik kan helpen om nog beter te worden." Ze pakte haar tas op en liep al richting de deur totdat er ineens een jongen aanklopte. "Natuurlijk mag dat. Ga maar in een van de stoelen achteraan zitten. Ze zitten heerlijk, vezel beter dan de stoelen van de leslokalen. Ik pak nog even een aantal papieren en dan kom ik er ook aan." Annabelle greep snel de papieren die bedoelt zijn voor de leerlingenbegeleiding van haar bureau, liep naar achter en nam plaats in een stoel schuintegenover de jongen. Ze had de stoel met opzet zo neergezet zodat een leerling niet echt het idee had dat hij werd ondervraagd, maar dat het eerder een vriendelijk gesprek tussen twee gelijken was. Daarom stond er ook geen bureau tussen.

Zoals mevrouw Saneri had gezegd, liep Akio naar één van de zetels achtetraan. Toen hij eenmaal zat, kreeg hij het gevoel dat het enige dat nog ontbrak een tafeltje in het midden was met thee en koekjes, helemaal anders dus dan wat hij zich had voorgesteld van het babbeltje. Ondanks dat ze er niet naar gevraagd had, misschien omdat hij dan zijn anonimiteit kon bewaren, stelde Akio zich toch even kort voor. Zijn achternaam vermeldde hij echter niet omdat hij het nog steeds ergens vreemd vond dat zijn zus hier nu lesgaf. Hij schuifelde ongemakkelijk in zijn stoel omdat hij niet wist hoe hij nu precies moest beginnen. "Ik hoop dat het geen belachelijk probleem is... Ik bedoel, je zult wel serieuzere problemen over de vloer krijgen." Akio zuchtte en na enige geruststelling van mevrouw Saneri en nog een minuut of twee stilte, besloot hij dan maar met de deur in huis te vallen. "Ik heb niet veel vrienden omdat ik verlegen ben. Enfin dat vind ik niet erg, maar het zit zo. Eén van mijn vrienden heeft het hart van mijn beste -ik heb er maar twee, maar dan nog- vriendin gebroken. Ze komt nu bij mij voor troost enzo, maar dat vind ik eigenlijk nogal pijnlijk want..." hij zuchtte opnieuw "Ik ben ... verliefd op haar."

Als ik de volgende keer lange tijd niet reageer dan moet je me een berichtje sturen via gsm, want dat betekent dan dat ik nog steeds denk dat jij iets moet schrijven!
--------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik had mezelf aangeleerd om nooit naar de naam van een leerling te vragen om twee redenen. De eerste is natuurlijk zodat ze anoniem kunnen blijven, maar ik doe het ook zodat de leerling degene is die met het gesprek begint en zo hoop dan ik dat ze zich net iets meer op hun gemak zouden voelen. Jammer genoeg was dit niet het geval bij Akio en moest ik hem nog net iets meer op z'n gemak laten voelen. 'Akio, ik krijg hier dagelijks problemen over de vloer, ik sta van niet meer versteld en het is zeker niet belachelijk. Je kan me hier echt alles vertellen.' Akio vertelde me zijn probleem en ik moest even diep ademhalen. Hoe moet ik dit oplossen? Gevoelens bij tieners is een zeer moeilijk onderwerp waar ik weinig aan kan doen,ik kan natuurlijk geen gevoelens veranderen, dus daarom besloot ik om hem te vertellen dat ik hier even over moest nadenken. 'Oke Akio, ik kan je op dit moment niet vertellen wat je moet doen, maar ik ga er zeker over nadenken. Als ik iets tegen je wil zeggen dan laat ik iemand wel een briefje bezorgen waarop staat dat je tijdens de les naar mijn lokaal mag komen.' Ik stond op om de deur voor Akio te openen en hij volgde, maar net voordat hij de deur uitliep wilde ik nog iets tegen hem zeggen. 'Akio, wacht even. Ik heb gezegd dat ik erover zal nadenken, maar soms weet ik echt niet wat ik moet doen en dan vraag ik hulp aan mijn beste vrienden, vind je dat heel erg? Misschien ken je haar wel, haar naam is Camelia. Cyane Camelia.'

Oke! Btw je kan ook met Dawn reageren in de leerlingenkamer eh!
-----------------------------------------------------------------------------------
Eerst was Akio verbaasd, ergens was hij er vanuit gegaan dat mevrouw Saneri meteen een antwoord klaar zou hebben. Natuurlijk kon dit niet het geval zijn en het was beter dat ze er even over nadacht dan dat ze snel zomaar iets zei. Hij volgde haar naar de deur en keek om toen ze toch nog iets zei. Bij het horen van de naam van zijn zus schrok hij, één van de redenen waarom hij naar hier was gekomen was immers omdat hij niet wilde dat zij het wist. "Liever niet!" zei hij snel, maar alsof hij zichzelf daarmee verried voegde hij er na enige aarzeling aan toe "Enfin, liever niet mijn naam vermelden dan." Hij beet even op zijn lip uit stress, mompelde snel nog "Bedankt" en liep dan de gangen weer in op weg naar zijn leerlingenkamer.

Annabelle vond dat Akio best wel snel reageerde, maar ze zocht er niets achter. Waarschijnlijk was hij gewoon geschrokken van de plotselinge vraag. Nadat Akio vertrokken was naar zijn leerlingenkamer, besloot Annabelle dat ze al wel lang genoeg bezig was geweest vandaag. Ze sloot haar lokaal af en liep richting haar kamer totdat ze zich ineens besefte dat ze haar sjaal in de leerkrachtenkamer was vergeten. Eenmaal daar liep ze naar de stoel toe om haar sjaal te pakken, maar toen ze zich wilde omdraaien liep ze tegen niemand minder dan Cyane. 'Het spijt me Cyane!' riep Annabelle uit. 'Ik was niet aan het opletten en wilde graag naar mijn kamer.'
-----------------------------------------------------
Vervolg: Leerkrachtenkamer (...) Ik weet niet precies hoe het zit met die nummers! :O

Lerarenkamer (bladwijzer 11) de vorige die gebruikt is, was 10 voor de verhaallijn van Dawn en Mathice, dus nu is het 11, dan weet ik dat ik naar de lerarenkamer moet gaan en daar verder schrijven
-----------