De Grote Zaal

(bladwijzer 1)

'Jep, leerkrachtentafel is goed! Hou jij mijn plaats bezet?' vroeg ik aan Cyane als antwoord op haar vraag. 'Tuurlijk,' zei ze, en ze glimlachte lief naar me. Daarna liep ze weg en verdween ze. Ik keek op mijn horloge. Over vijftien minuten komen de leerlingen pas aan dus had ik nog enorm veel tijd. Ik besloot om alvast naar mijn kamer te gaan. Mijn slaapkamer grenst aan mijn kantoortje. Ik heb mijn eigen lokaal, maar ook mijn eigen kantoor, voor de leerlingenbegeleiding.

Nadat ze haar kamer terug had ingericht en haar kantoortje gezellig had gemaakt kleed Annabelle zich om naar haar groene outfit en loopt de trap af om naar de ingang van de eetzaal te gaan. De leerlingen komen al in de verte aan, Annabelle ziet de koetsen al aankomen. Vriendelijk verwelkomt ze zenuwachtige eerstejaartjes en zegt ze 'Welkom thuis' tegen de hogerejaars. Dan ziet ze Dawn. 'Hi, tot in de les! Ik ben zo benieuwd of je een goede leerling bent. Zeg? Waar is die Mathice eigenlijk?'

'Ik heb eigenlijk geen idee? Net stond hij nog achter mij! Ik ga alvast naar binnen! Tot dan!' En Dawn loopt naar binnen, nadenkend over waar Mathice zou kunnen zijn. Nu heeft hij haar zus weer misgelopen, en straks zal hij haar vast niet zien omdat ze aan de tafel achteraan zitten. Wat jammer.

Net toen ze door de poort naar binnen wilden lopen zag Mathice Hugro, de zoon van Hagrid, over het grasveld lopen. Hij tikte Dawn even aan om haar te zeggen dat hij hem ging begroeten, maar door al het gewoel voelde ze het niet. Hij trok zijn schouders op, straks tijdens het diner zou hij het wel kunnen uitleggen. Uiteindelijk liep hij met Hugro even mee en ging hij zweinstein later langs een zijpoort binnen. Toen hij op de grote klok keek zag hij dat hij nog maar weinig tijd had, dus liep hij meteen naar de toren van Griffoendor. Tevreden zag Mathice dat iemand zijn bagage al aan zijn bed had gezet, dus kon hij zich meteen omkleden. Hij trok zijn tovenaarsmantel aan en stormde de trap weer af. In de living zat Dawn nog te wachten in de zetel voor de haard, de meesten waren al naar de grote zaal gegaan. Mathice stak zijn arm uit alsof hij haar ten dans ging begeleiden en zei "Zullen we?".

Het warme bad had Cyane ongelooflijk veel deugd gedaan. Nadat ze zich had afgedroogd, had ze haar tijd genomen om haar haren te brushen, haar op te maken en een leuke outfit uit te kiezen. Daarover deed ze haar tovenaarsmantel aan, die bij de leerkrachten niet volledig gesloten was. Ze stapte naar de grote zaal, zei onderweg tegen een aantal vaag bekende gezichten opgewekt "Welkom terug!", ze wees een eerstejaars die verloren leek de weg naar de toiletten en zette zich uiteindelijk aan de lerarentafel. Op de stoel naast zich legde ze haar tas om plaats vrij te houden voor Annabelle.

Op het moment dat alle leerlingen zijn aangekomen, pakt ze de Sorteerhoed op en en loopt voor de leerlingen uit, de Grote Zaal in. Snel kijkt ze even achterom om te kijken of alle eerstejaars volgen. Ja, iedereen is er. Ze zijn tenminste braaf dit jaar. Annabelle komt aan het einde van de zaal en draait zich met haar rug naar de andere professors, met haar gezicht naar alle andere leerlingen. Ze zet de Sorteerhoed op het daarvoor bestemde tafeltje en wacht totdat de hoed begint met zingen. Hij opent zijn mond en hij begint:

Ik ben misschien wat sjofel, Maar dat is de buitenkant, Niemand weet zo goed als ik, Van de hoed en van de rand.
Op gebreide mutsen kijk ik neer, En ook op hoge hoeden, Ik ben de Sorteerhoed van de school, En weet meer dan je zou vermoeden.
Al puilen de geheimen uit je hoofd, De Sorteerhoed ziet ze vast, Dus zet me op, dan zeg ik je, Wat het beste bij je past.
Misschien hoor je bij Griffoendor, Bekend om zijn dapperheid, Ja, ridderlijkheid en durf en lef, Is wat Griffoendor onderscheidt.
Misschien hoor je bij Huffelpuf, Vind je hard werken oké, Huffelpuffers blinken uit door trouw, En hebben geduld voor twee.
En bij het wijze Ravenklauw, Vinden mensen met verstand, Die geleerd en bij de pinken zijn, Altijd wel een geestverwant.
Misschien voel je je pas werkelijk thuis, Als je naam bij Zwadderich prijkt. Die sluwe lui schuwen echt niets, Als hun doel maar wordt bereikt.
Dus raak vooral niet in paniek, Zet me rustig op je kop, Al ben ik een hoed, ik heb van jou, Vast een vrij hoog petje op.

Ze neemt de arm van Mathice aan en glimlachend lopen ze door de hallen naar de Grote Zaal. Annabelle i net bezig om de hoed te pakken dus stoort Dawn haar maar niet en loopt ze samen met Mathice naar de tafel van Griffoendor. Op dat moment begint de Sorteerhoed te zingen en iedere keer tovert dat weer een glimlach op het gezicht van Dawn.

Samen met Dawn loopt Mathice naar de grote zaal. Ze komen net op tijd aan voor de ceremonie en zoeken een plekje aan de tafel. Ergens achter zich hoort Mathice zeggen: "Is dat een koppel?" Hij weet bijna zeker dat ze het over hem en Dawn hebben. Hij draait zich om om te zien wie het gezegd heeft, maar net op dat moment staat iedereen recht om te applaudisseren en hij volgt dus ook maar. De hoed begint te zingen en tegen dat iedereen terug is gaan zitten, is de hoofdprofessor al naar voren gelopen. Gefrustreerd bedenkt Mathice dat hij Dawns zus nu weer gemist heeft en ze had hem nochtans gezegd dat ze de eerstejaars naar voren zou leiden en de hoed op zijn plaats zou zetten.

Er verschijnt een glimlach op Cyane's gezicht wanneer ze al die zenuwachtige eerstejaartjes achter Annabelle ziet aanhuppelen. Wanneer Annabelle stopt met wandelen omdat ze vooraan is, zijn er tovenaartjes die tegen de anderen opbotsen omdat ze in al hun enthousiasme en nieuwsgierigheid voor de grote zaal niet hadden gezien dat ze gestopt was. Wanneer Annabelle naar de lerarentafel komt gelopen, neemt Cyane haar tas van de stoel naast haar en zegt: "Hey daar!"

Vragend kijkt Cyane opzij wanneer Annabelle enorm hard begint te lachen. "Wat heb ik nu weer gedaan?" vraagt ze verbaasd. Het gebeurt wel vaker dat mensen vinden dat ze een vreemd gezicht trekt. "Oei weer iemand aan het vermoorden met u ogen?" zeggen ze dan of "Je kijkt weer alsof ik algebra in het chinees aan het geven ben! Maar zo moeilijk is een omelet maken niet hoor." Het is elke keer wel wat anders, maar deze keer heeft ze echt geen flauw idee wat. Cyane beseft dat haar uitroep een beetje luid was en hoopt stiekem dat de Hoge Professor het niet gehoord heeft, want het zou wel heel respectloos zijn om tijdens zijn toespraak zoveel lawaai te maken.
---
beetje aangepast hehe

"Sorry Dawn, iemand aan de tafel hierachter... en dan... rechtstaan voor ceremonie... zoveel mensen... wel gehoord... denk ik..." mompelde Mathice als verontschuldiging. Ach, hij zou haar zus toch zeker morgen in de les zien, dus zo erg was het nu ook weer niet... Toch wierp hij tussen de andere studenten door af en toe blikken richting de lerarentafel, maar nooit kon hij tussen de hoofden door iemand zien die op Dawn leek. Op het moment dat een eind rechts van hem opgewonden kreetjes klonken, wist hij dat het eten verschenen moest zijn en dat de eerstejaartjes dus helemaal in de zevende hemel waren. Hij draaide zich weer om. "Dawntje, wil je me ook een schep van die heerlijke soep geven?" vroeg hij vriendelijk.

Dawntje. Dat zegt 'ie om haar te plagen. Wat hij kan, kan zij ook. 'Tuurlijk MegaMathiceMan!' zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. Toen trok ze ineens een serieus gezicht en begon met een enorm bekakt accent te praten. 'Hier hebt u de ambachtelijke soep, meneer Luzac.' Dawn begon ongeloofelijk hard te lachen. Iedereen keek naar haar, maar daar trok ze zich niks van aan. Ze is nu hier, terug thuis, samen met Mathice. Veel beter kan het niet.

'Niks, ik kreeg gewoon even de slappe lach,' zei Annabelle tegen Cyane toen ze verbaasd vroeg waarom ze begon te lachen. Voordat ze verder nog iets kon zeggen verscheen het eten op tafel. Dit jaar hadden de huiselfen echt hun best gedaan, veel beter kon het niet, zo uitgebreid was het. Na lang twijfelen pakte Annabelle een knoflokbroodje en begon daar lekker op te knabbelen als een soort voorgerechtje.

-

Ik kom er net achter dat er veel fouten in de stukjes tekst staan die ik 'ctrl c' en dat ik niet altijd in de VT schreef. Vanaf nu zal ik de stukjes tekst herlezen en verbeteren. (:

Mathice glimlacht om haar -mogelijks- onbewuste alliteratie. Ze had het 'Dawntje' dus waarschijnlijk opgevat als geplaag terwijl hij het gewoon vriendelijk bedoeld had. Hij lacht als ze de dame uit het restaurantje op de wegisweg nadoet wanneer ze hem de soep aangeeft. Gewoonlijk speelt hij het spelletje mee, maar dit keer besluit hij voor de tegenstelling te gaan. "Dankje liefje" zegt hij, pakt het bord aan en valt aan op de soep. Hij kijkt op, geeft haar en knipoog, ziet iemand aan de tafel zijn wenkbrauw achterdochtig optrekken en eet weer normaal verder.
---
top, doe ik ook! Cyane heeft niet gereageerd hierna, dus weer jouw beurt

De rest van de avond zit Annabelle te smikkelen en te smullen totdat er echt niet nog een stukje vruchten-chocoladetaart in kan. 'Ik. Zit. Vol.' Zegt ze tegen niemand in het bijzonder. Zodra het tijd is om de leerlingen naar hun kamers te brengen staat ze op en loopt naar de tafel van Ravenklauw. Ze schraapt haar keel en als er nog een paar eerstejaartjes blijven praten port een andere leerling hen aan om duidelijk te maken dat dat hun Afdelingshoofd is. Zodra de tafel stil is zegt ze dat ze hen mogen volgen naar hun Leerlingenkamers. Aangezien Ravenklauw de tafel linksachter heeft zijn zij de laatsten om te vertrekken en is de Grote Zaal dus al helemaal leeg. Ze loopt verder met de kudde leerlingen achter zich aan en brengt hen veilig naar hun leerlingenkamer. Ze legt de nodige dingen uit, zegt dat ze ook een leerlingbegeleidster voor alle leerlingen is en dat ze altijd naar haar mogen komen en deelt de nodige papieren uit. Als ze klaar is trippelt ze verder door de gangen naar haar kamer waar ze een heerlijk bad neemt.

Bij het zien van Mathice' gezicht en zijn reactie op haar accent weet ze dat hij Dawntje niet als grapje had bedoeld. Nu voelt ze zich schuldig. Zo schuldig dat ze haar dubbele chocoladetaart niet meer op eet. Als het hun beurt is om naar de leerlingenkamer te gaan houdt ze Mathice eventjes op zodat ze de laatste zijn. Als iedereen wat verder weg is pakt ze Mathice rond z'n middel vast en geeft hem een knuffel. 'Het spijt me Mathice.' Zegt ze, tussen ingehouden snikken door.

Mathice is compleet van de kaart... Waarom is Dawn nu droevig en verontschuldigd ze zich?! "Sorry voor wat?" vraagt hij verbaasd terwijl hij haar terugknuffelt. Als ze het uitlegt, begint hij te lachen. "Ooh dat! Dat geeft niet Dawntje -deze keer wel om haar te plagen- Je kent me toch!" Ze lopen achter hun groep aan en omdat ze zich moeten haasten om niet achtergelaten te worden, vergeet hij ook deze keer eens een blik op de lerarentafel te werpen. Wanneer ze in hun toren aankomen en de meesten recht naar boven gaan om goed uitgeslapen te zijn op de eerste dag, haalt hij een servetje boven. "Ik weet dat je er nog zin in had." zegt hij en geeft Dawn een knipoog. In het servetje zit het stukje taart dat hij had meegemoffeld omdat ze het had laten liggen.
---
vervolg: slaapzaal (bladwijzer 2)