Het station

Een trein uit Parijs met bestemming Londen kwam aan op perron 3 en Mathice Luzac stapte uit. Op zijn weg naar perron 9 bestelde hij in een cafétje een meeneemkoffie. Hij moest elke keer vanuit Frankrijk, zijn geboorteland, naar Zweinstein gaan omdat ze in het huis van zijn dreuzelvader woonden. Hierdoor was hij vaak uren te vroeg en dus bestelde hij een koffie en hing nog wat rond op het dreuzelperron waar het, in tegenstelling tot perron 9 3/4 al één grote drukte was op dit uur.

Met een grote glimlach op haar gezicht loopt Annabelle naar perron 9. Onderweg loopt ze nog eventjes lang Panos om een Panizza te halen. 'Mmmm, nog eventjes genieten van een broodje pizza met ananas, ham en heerlijke mozzarella voordat ik naar Zweinstein ga,' mompelt ze. Met iedere stap die ze zet hoor je haar hakken op de grond tikken. Tik. Tik. Tik. Telkens weer opnieuw hoor je haar naaldhakken van 10 centimeter op de grond neerkomen. Terwijl ze naar Perron 9 3/4 loopt kijkt ze om zich heen. Allemaal mensen die met grote hutkoffers slepen en daar staat zij, met een kleine schoudertas en haar kattenbench.

Cyane had haar koffers inpakken steeds uitgesteld, dus nu was ze nog wat spullen bijeen aan het zoeken. Haar vader vroeg zich vast af hoe ze het drie jaar lang als undercover agente had overleefd, maar hij hield wijselijk zijn mond, zo goed kende hij haar wel. Nadat ze uiteindelijk alles in haar cabrio had gestoken, ging ze haar ouders gedag zeggen. De cabrio was een unicum op de wereld. Het was een dreuzelauto die Cyane's vader omgebouwd had tot een tovenaarsauto die dus kon vliegen. En daarom was ze er reuzetrots op. Toch vond ze het ook leuk er gewoon een stukje mee te rijden en daarom had ze Annabelle beloofd om haar op te halen aan het station en dan zo naar zweinstein te gaan. Annabelle had ze leren kennen toen ze voor het eerst naar de school ging om er les te geven. Ze had Cyane verwelkomd aan de schoolpoort en omdat alle andere leerkrachten toch een stuk ouder waren en er meteen een klik was geweest, waren ze ondertussen beste vriendinnen geworden.

Ongeduldig staat Dawn voor de doorgang naar perron 3/4 te wachten. Wanneer komt mijn zus nou? denkt ze in haar hoofd. Weeral ongeduldig. Ze moet is wat geduldiger worden. In de verte ziet ze Mathice aan komen lopen. 'Mathice!' roept ze, en ze vliegt hem om zijn nek. 'Heb je een fijne zomer gehad? Je bent nog langer man, ik zie je amper!' Vriendschappelijk geeft ze hem een stomp tegen zijn schouder, waar ze amper aan kan. Dan ziet ze haar zus. 'Wacht even Mathice mijn zus komt eraan. Wil je even op mijn koffer passen?' 'Tuurlijk!' zegt hij glimlachend terug. Ze loopt naar haar zus toe, die alleen maar een kleine tas heeft. 'Fijn zus, kon je mijn koffer niet kleiner maken?' 'Jij wou niet met mij mee naar het station! Nou kleintje, Cyane brengt me met haar vliegende auto dus hier nemen we afscheid!' zegt ze. Ze heeft wel gelijk. 'Doei Annabelle,' zegt ze en ze geeft haar een dikke knuffel. 'Doei kleintje!' roept Annabelle Dawn nog na, maar Dawn loopt al terug naar Mathice.

Mathice schiet in de lach als Dawn om zijn nek komt gevlogen en geeft haar een stevige knuffel. "Haha, ik heb jou ook gemist ukkie!" plaagt hij haar terug. Het was hem niet opgevallen dat hij deze zomer veel gegroeid was, maar hij droeg de laatste tijd inderdaad vooral zijn nieuwe kleren. Dat was dan blijkbaar dus omdat hij de andere onbewust als 'te klein had bestempeld. "Wat komt je zus hier- Ja tuurlijk schattie." antwoordde hij. Hij schoof haar koffer dichter naar de zijne en zag zo dat er een rits open was gegaan, waardoor een deel van zijn boeken er dreigden uit te vallen. Hij bukte zich ernaartoe en borg ze weer veilig op.

Driftig loopt Annabelle naar de parkeerplaats van het King Cross station. Ze heeft net afscheid genomen van haar zusje en loopt nu naar de parkeerplaats om samen met Cyane naar Zweinstein te gaan. Als ze is aangekomen op de parkeerplaats is Cyane er nog niet. Ongeduldig begint ze heen en weer te lopen. Weeral ongeduldig. Ze moet is wat geduldiger worden. Dat is één van de vele karaktereigenschappen die zij en haar zusje, eigenlijk halfzusje maar ze beschouwen elkaar als zussen, met elkaar delen. Wat ze ook nog delen is dat ze dezelfde moeder hebben en dat ze allebei geen vader meer hebben. Het enige grote verschil is dat Annabelle een halfbloedje is en Dawn van zuiver bloed is. Annabelle schrikt op uit haar gemijmer door een auto die claxonneert. Daar, in die vliegende auto zit Cyane. Annabelle word aan het station opgehaald door Cyane en dan rijden ze een stukje verder naar een afgelegen stuk gras om daar op te stijgen en naar Zweinstein te gaan. Dat is het plan.

Cyane was te laat, een slechte gewoonte van haar, maar stilaan begonnen mensen er al op te rekenen dat ze te laat zou komen. Aan de ingang van het station zag ze Annabelle mijmerend ijsberen, dus claxonneerde ze om haar aandacht te trekken. Ze omhelsden elkaar hartelijk en vervolgens reed Cyane naar een afgelegen open veld dat ze eens ontdekt had. Er kwam geen kat en het was dus de ideale plaats om vanop de dreuzelwereld de tovenaar uit te hangen. "Hou je goed vast!" zei Cyane, want het veld was niet bepaald egaal en het opstijgen kon er soms ruw aan toe gaan.

'Zo, dat is ook weer afgehandeld!' zegt Dawn als ze weer is aangekomen bij Mathice. 'Hu?' Mathice kijkt op. 'Ik heb het over mijn zus. Zij rijdt met een andere leerkracht mee, maar ik ga gewoon met jou met de trein. Wist je trouwens al dat we les van haar gaan krijgen, lange lat?' Mathice is nog steeds bezig om zijn koffer weer in te pakken en mompelt zachtjes nee. 'Zal ik komen helpen, slungel?' Voordat Mathice antwoord kan geven pakt Dawn zich al en begint zijn schoolboeken er terug in te proppen. Dawn kijkt op haar horloge. 'Sh*t! Mathice snel! De trein vertrekt bijna. Snel rennen ze door de muur en stappen net op tijd de trein binnen.

Mathice lachtte om de praatwaterval die Dawn zoals gewoonlijk met zich meebracht. "Jaja, het is al goed, pas maar op of ik noem je de rest van het jaar 'kleine'" plaagde hij haar toen ze zoveel mogelijk woorden leek te zoeken om te zeggen dat hij lang en onhandig was geworden. Mathice ging net reageren op haar vorige opmerking toen ze zag dat de trein zo ging vertrekken. Blijkbaar had hij te lang op het perron liggen lummelen en was het nu al bijna tijd. Hij grijpt snel om zich heen naar de bagage waarbij hij ook een schoudertas van Dawn meegrist en rent dan door de muur. Ze lopen richting de trein en wanneer ze er net zijn opgesprongen slaagt hij zijn arm om haar schouders om te beletten dat ze tussen de deuren zit. Hij geeft haar haar tas terug en samen wandelen ze de trein door op zoek naar plaats in een wagon. Uiteindelijk vinden ze er één waar nog maar twee andere tovenaars inzitten -eerstejaars heeft hij de indruk- en wanneer ze gezeten zijn vraagt hij: "Wat was er over leskrijgen van wie?"

Stevig grijpt Annabelle de deur van de auto vast. Ze heeft nog nooit met Cyane in een toverauto gereden en Cyane is misschien niet de beste bestuurster om als eerste keer te hebben, maar iets is beter dan niets. Toch voelt ze dat haar ademhaling en vooral hartslag toenemen.. 'Cyane' zegt ze met bibberende stem. 'Ja?' antwoordt Cyane terug. 'Duurt het opstijgen nog lang?' Cyane schud driftig haar hoofd. 'Nee, we zijn bijna op het hoogste punt aangekomen,' Eindelijk boven aangekomen haalt Annabelle opgelucht adem. Ze gunt zichzelf een blik naar beneden en het is schitterend. Groene weides, akkers, hele velden met rozen. Rivieren, zeeën en grote meren. Wegen, treinsporen en bruggen.

Ze grinnikt als ze ziet dat Annabelle gestresst is bij het opstijgen en weer rustig adem haalt wanneer ze eenmaal op de goede hoogte zijn. "Is het de eerste keer dat je met een auto vliegt?" vraagt ze al weet ze het antwoord al omdat ze de symptomen herkent van bij zichzelf toen ze voor het eerst met haar vader meevloog. Na een uur of wat vliegen wijst ze in de verte "Kijk daar ligt Zweinstein, geniet ervan want zo vaak zie je het niet vanuit de lucht terwijl je in een comfortabele zetel zit." want hoewel iedereen de daken van Zweinstein kende sinds de eerste vliegles, had het toch iets magischer vanuit een auto.

'Jij luistert ook echt niet hè Megaman?' Ze grinnikt, iedereen noemt Dawn toch al kleine. Ze is nu eenmaal maar 1.60 meter en 17 jaar. 'Ik zei dat mijn zus ons les komt geven, in Transfiguratie. Daarom dat ik Transfiguratie ook zo leuk vind!' Ze glimlacht lief naar hem en terwijl ze wacht op een antwoord bedenkt Dawn zich hoe gelukkig ze moet zijn met deze vriendschap. Alle andere leerlingen zijn jaloers op hen, en pesten hen daar soms ook om. Dan zeggen de anderen bijvoorbeeld dat ze verliefd zijn, maar daar trekken ze zich niks van aan. Ze negeren het niet, integendeel, als iemand zoiets zegt, gaat Dawn op haar tenen staan en geeft ze Mathice een kus op zijn wang.
-----
Sorry...? ♥

Mathice lachtte gemaakt flauwtjes naar Dawn om de 'megaman'. Als je hem zou vragen wat hij het leukste vond aan een vriendschap, zou hij antwoorden: het plagen. Dat was iets dat je niet zomaar met iedereen kon doen en dat maakte het ook leuk en zorgde vaak voor hilarische situaties. "Ooh, je zus! Dat is tof, ik denk niet dat ik haar al ooit gezien heb... Wanneer hebben we les van haar?" Hij had haar wel eens wat over Annabelle horen zeggen, maar niet heel veel. Ze was een halfzus, herinnerde hij zich nog en dat zij de reden was waarom Dawns lievelingsvak transfiguratie was, wist hij ook nog.
---
nevermind

'Ja, inderdaad de eerste keer. Maar nu we eenmaal boven zijn en ik het gewend ben is het schitterend. Je ziet alles hier. Daar zie ik het Zweinsplein, het Zwerkbalveld, Het meer... Ik zie alles! Gewoonweg alles!' Oei, ik val weer in herhaling, weer een slechte karaktereigenschap, dacht Annabelle in haar hoofd. 'Zeg Cyane? Zouden wij eerder dan de trein aankomen op Zweinstein? Ik ben namelijk hoofd van Ravenklauw maar daarom moet ik de leerlingen ook naar de gangen begeleiden.'

Cyane luisterde naar Annabelles uitleg en glimlachte erbij. Het was precies wat zij ook had gevonden. "Jazeker! Kijk we zijn er al." antwoordde ze en begon aan de landing. Ze was niet perfect op de juiste plaats neergekomen, dus moest ze nog even degelijk parkeren op de grond, maar dat was snel gedaan. Ze stapten uit en omdat Cyane geen nieuwe leerlingen moest begeleiden zei ze "Zie ik je dan bij de openingsceremonie aan onze gebruikelijke plaatsen aan de lerarentafel?"

Cyane loopt weg met haar valies om zich al te installeren op haar kamer. Ze heeft gepland een lekker relaxed warm badje te nemen voor de sortëringsceremonie.

'Dat weet ik toch ook niet, sukkeltje? Ik heb ook nog geen lessenrooster gekregen! Ik heb toverdranken wel laten vallen en Verweer Tegen De Zwarte Kunsten ook, dat interesseerde mij totaal niet! En jij? Welke vakken heb jij laten vallen?' Mathice dacht diep na. Dat was te zien aan het kleine rimpeltje dat tevoorschijn kwam. 'Nou, terwijl jij antwoordt kleed ik me even om. We zijn er namelijk bijna. Dat vind je toch niet erg he?'

Verbaasd kijkt hij uit zijn ogen wanneer ze zegt dat ze toverdranken heeft laten vallen. Dat vond hij altijd een tof vak en hij vindt het dus jammer dat hij dat nu alleen zal hebben. Mathice moest goed nadenken want het was al even geleden dat ze dat hadden moeten kiezen. "Ik denk transfiguratie..." zei hij serieus en toen hij zag dat Dawn het geloofde "Grapje, schattie! En maar goed ook of je zus had me al niet gemogen haha." De waarheid was dat hij maar één vak had laten vallen omdat zijn moeder koste wat het kost wou dat hij een volwaardige tovenaar werd en ze dus vond dat hij alle vakken moest doen. Hij had dus ook niet gezegd dat hij dat ene vak had laten vallen. "Ik heb 'Geschiedenis van het verboden bos en andere verboden plekken' laten vallen." Als ze er toch niet mochten komen, zou hij dat niet doen en interesseerde het hem ook niet wat er allemaal al gebeurd was.
---
sorry, had examen

Oi! We moeten al op het forum 'De grote zaal' zijn!

haha oeps...
---
vervolg: grote zaal (bladwijzer 1)